دیانت بهائی یک دیانت مستقل جهانی در سلسلۀ ادیان الهی است که حدود یک قرن و نیم پیش توسط حضرت بهاءالله از ایران آغاز شد. حضرت بهاءالله در زمانی که اختلافات طبقاتی، نژادی، دینی و جنسیتی در نقاط مختلف عالم مسئله‌ای پذیرفته شده و عادی به شمار می‌رفت، ندای یگانگی، برابری، صلح و دوستی بلند نمودند و افکاری عرضه داشتند که بشریت را بر ساختن دنیایی جدید قادر می‌سازد.

ظهور حضرت بهاءالله و مُبَشّر(بشارت‌دهنده) ایشان حضرت باب در قرن نوزدهم میلادی جامعۀ آن زمان را متحول ساخت و تا به امروز بسیاری از ایرانیان از هر پیشینه، طبقه و مذهبی را تحت تأثیر قرار داده است. دستگاه حکومتی قاجار و آن دسته علمای متعصب و تنگ‌نظر که در جامعه‌ای برخوردار از برابری و عدالت جا و مقامی برای خود نمی‌دیدند، با این تعالیم و تغییرات برآمده از آن‌ها مخالفت نمودند.

حضرت باب پس از دوره‌ای طولانی تبعید و زندان به ضرب 750 گلوله در تبریز تیرباران شدند. حضرت بهاءالله نیز پس از اسارت در سیاه چال تهران به دستور حکومت وقت به بغداد، استانبول، ادرنه و نهایتاً به زندان عَکّا در امپراطوری عثمانی تبعید شدند. با وجود تمام آزار و اذیت‌ها و مخالفت‌های دو دربار نیرومند ایران و عثمانی، روز به روز، افراد بیشتری به مقام حضرت بهاءالله به عنوان مربی الهی برای این زمان پی برده و جذب تعالیم ایشان می‌شدند. بذر حقیقتی که حضرت بهاءالله حامل آن بودند از دل زندان تاریک و دور افتادۀ عکّا به گوشه و کنار جهان راه یافت و پس از ایشان، نهال این آئین تحت هدایت و رهبری جانشینان مُنتصبشان، حضرت عبدالبهاء، حضرت ولی‌امرلله و سپس بیت ‌‌العدل ‌‌اعظم به رشد خود ادامه داده و می‌دهد.

دیانت بهائی که بیش از صد و هفتاد سال پیش در ایران متولد شد، امروز یک جامعۀ جهانی است و بالغ بر میلیون‌ها نفر را از اقوام، نژادها، فرهنگ‌ها و پیشینه‌های اعتقادی مختلف در سراسر عالم گردهم آورده است؛ جامعه‌ای که یکی از بارزترین خصوصیات آن وحدت با حفظ تنوع است، جامعه‌ای که بدون وجود طبقۀ مجتهدان دینی، امور خود را از طریق شوراهای منتخبِ محلی و ملی اداره می‌کند.

بهائیان در سراسر عالم از زن و مرد و از هر قوم و نژاد می‌کوشند با الهام از آموزه‌های حضرت بهاءالله جوامعی بر اساس عدالت و بر پایۀ وحدت بسازند و با کمک دوستان، همکاران، همسایگان و خویشاوندان محیط‌هائی پرورش دهند که نوید‌بخش زندگی جدیدی باشند.