تاریخ بهائی با رسالتی که خداوند به دو مربی و پیام‌آور الهی- حضرت باب و حضرت بهاءالله- سپرد، آغاز می‌شود. حضرت بهاءالله برای تضمین این که بعد از درگذشتشان و در گذر زمان جامعۀ بهائی بتواند به صورت هماهنگ و متحد در مسیر به اجرا درآوردن تعالیم الهی و ساختن دنیایی بر اساس صلح و یگانگی پیش رود اساسی را تأسیس نمودند که به عنوان «عهد و میثاق» شناخته می‌شود. به این ترتیب ایشان چگونگی تداوم جریان هدایت، مسئلۀ جانشینی و نیز توضیح و تبیین (روشنگری) آثارشان را با دستور‌العمل‌های روشن، واضح و کتبی مشخص نمودند.

بر اساس این عهد و میثاق، مسئولیت هدایت و رهبری جامعه پس از حضرت بهاءالله، به پسر ارشد ایشان، حضرت عبدالبهاء، سپس به حضرت شوقی افندی، نوۀ حضرت عبدالبهاء، و در نهایت همان‌گونه که حضرت بهاءالله تعیین نموده بودند به بیت‌ العدل‌ اعظم (شورای بین المللی جامعۀ بهائی)، مُحوّل شده است. با وجود تلاش‌هائی که تاکنون برای از میان بردن اتحاد و ایجاد اختلاف و تضعیف قوای پیروان این دیانت صورت گرفته است، وحدتی بی‌نظیر در جوامع بهائی سراسر دنیا به چشم می‌خورد. هر فرد بهائی مرجعیت الهی حضرت باب، حضرت بهاءالله و جانشینان منتصب آنان را قبول دارد.