مشارکت در فعالیت‌های جامعه

زندگی کردن بر اساس اصول و تعالیم دیانت بهائی تنها در انجام تعدادی فعالیت‌ در زندگی شخصی خلاصه نمی‌شود. حضرت بهاءالله به ما می‌آموزند که پیشرفت معنوی انسان وابسته به مشارکت او در بهبود و پیشرفت محیط اطرافش است. خوشبختی فرد و رفاه جامعه تاثیر متقابل و مستقیم بر یکدیگر دارند. بر این اساس، خدمت و عبادت دو عنصر اساسی و جدانشدنی زندگی جامعۀ بهائی هستند.

خدمت در کانون زندگی بهائی قرار دارد. همان گونه که ماهیت شمع، نور بخشیدن است، روح انسان نیز برای بخشندگی آفریده شده است. از طریق خدمت است که آرزوی ما برای رشدِ معنوی و اشتیاق ما برای مشارکت در تحول اجتماع به هم پیوند می‌خورند.

با این دیدگاه نسبت به خدمت، بهائیان برای پیشرفت مادی و معنوی جامعۀ خود تلاش می‌کنند. در پاسخ به نیازهای معنوی، جلسات دعا و نیایشی در منازل خود برگزار می‌نمایند و دوستان و آشنایان و همسایگان‌شان را دعوت می‌‌کنند تا به واسطۀ ستایش و نیایش پروردگار، پیوندهای دوستی و اتحاد میان‌شان محکم‌تر شود. متناسب با توانایی و امکانات‌شان به تربیت معنوی و اخلاقی کودکان و نوجوانان می‌پردازند. با بهره‌مندی از کلام الهی و تفکّر در مفاهیم و بینش‌های موجود درآن، انگیزه و توانمندی‌های خود و دیگر اعضای جامعه را برای خدمت جهت تامین نیازهای مادّی و معنوی محیط اطراف‌شان پرورش می‌دهند و همچنین با سایر افراد و گروه‌های همفکر که برای بهبود شرایط و ایجاد تغییرات مثبت اجتماعی تلاش می‌کنند، همکاری می‌نمایند.

یکی دیگر از نمونه‌های مشارکت بهائیان در فعالیت‌های جامعه، شرکت در ضیافت نوزده روزه است. این جلسه که هر نوزده روز یک بار برگزار می شود، شالودۀ زندگی جامعۀ بهائی و یکی از اساسی‌ترین فضاهائی است که فرصت مشورت را برای جامعه به وجود می‌آورد.

برنامۀ ضیافت، شامل دعا و نیایش، اعلام اخبار مرتبط با پیشرفت فعالیت‌ها و پروژه‌های خدماتی و مشورت دربارۀ امور جامعۀ محلی و همچنین قسمتی برای گفتگو و معاشرت بیشتر و صمیمانه‌تر جهت تقویت پیوندهای محبّت و دوستی میان اعضای جامعه است. ضیافت نوزده روزه فرصتی برای جامعه فراهم می‌آورد تا گرد هم آمده و در مورد امور خود بحث و گفتگو کنند، به محفل روحانی محلی( شورای اداری محلی جامعۀ بهائی) اجازه می‌دهد تا در جریان مسائل و دغدغه‌های جامعه قرار گیرد و ارتباط خود را با آن تقویت نماید. همچنین مشورت در این جلساتِ منظّم، فضایی فراهم می‌آورد تا آگاهی فزایندۀ اجتماعی به شکل سازنده‌ای فرصت بروز پیدا کند.