آئین بهائی در میانۀ قرن 19 میلادی از ایران برخاست. این کشور بستر بسیاری از وقایع مهم و اساسی تاریخ دیانت بهائی بوده و بسیاری از متون بهائی به زبان فارسی نازل شده است. از این رو، پیوندی عمیق میان آئین بهائی با زبان و فرهنگ و جامعۀ ایرانی وجود دارد و بهائیان سراسر دنیا به سرزمینی که آئین‌شان در آن متولد شده است مهر می‌ورزند.

از ابتدای تاریخ دیانت بهائی تاکنون، ایرانیانی از هر پیشینه و اعتقاد، از هر طبقۀ اجتماعی و از هر قوم و زبان پیام حضرت بهاءالله را مناسب عصر حاضر و پاسخگوی نیازهای معنوی خود یافته‌اند و به جامعۀ بهائی پیوسته‌اند. در طی بیش از 170 سال در اثر آموزه‌های حضرت بهاءالله، هدایت‌های حضرت عبدالبهاء، راهنمایی‌های حضرت شوقی افندی و در دوران حاضر در اثر رهنمودهای بیت العدل اعظم، از میان این گروه کثیر و متنوع از ایرانیان، به تدریج جامعه‌ای هماهنگ و پویا شکل گرفته است. اعضای جامعۀ بهائی، پی‌ در‌ پی تشویق شده‌اند تا نگاهی جهان‌بین داشته باشند، خیرخواه تمامی افراد و گروه‌های اجتماع شوند، برای از میان برداشتن تعصب کوشش کنند و معنای تَجدد حقیقی را در عقلانیت آمیخته به اصول معنوی و در استفاده از علم و دین در حیات فردی و اجتماعی خود جستجو کنند.

بهائیان امروز، بزرگ‌ترین اقلیت دینی ایران را تشکیل می‌دهند، در جای جای این سرزمین در کنار سایر هم‌میهنان خود زندگی می‌کنند و به این مرز و بوم عشق می‌ورزند. تحول معنوی و اخلاقی که بر اثر ایمان، تعهد و تلاش برای به اجرا در آوردن تعالیم حضرت بهاءالله در جامعۀ بهائی ایران ایجاد شده است، بهائیان ایران را همیشه بر آن داشته است تا با وجود تمامی محدودیت‌ها و مخالفت های شدیدی که همواره با آن رو به رو بوده‌اند، دوشادوش سایر هموطنان‌شان برای ساختن ایرانی پیشرفته و مترقی، مبتنی بر اصول انسانی و اخلاقی تلاش کنند.