عزیمت حضرت عبدالبهاء در 29 اوت 1910 از حیفا به پورت سعید در مصر نویدبخش آغاز فصل جدیدی در تاریخ آئین بهائی بود. بعد از بیش از نیم قرن ظلم و مبارزه با این آئین، برای اولین بار بود که مرکز و مرجع بهائیان به دور از محدودیت‌های زندان و تبعید، آزادی‌عمل یافته بود تا به ترویج و انتشار این آئین پردازد. بر اساس همۀ معیارهای دنیوی، دور از ذهن به نظر می‌رسید که حضرت عبدالبهاء توان و آمادگی چنین سفری را داشته باشند. ایشان از کودکی در تبعید به سر برده بودند، هرگز به مدرسه‌ای وارد نشده و تحصیلات رسمی نداشتند، با آداب و زبان‌های غربی کاملاً ناآشنا بودند، مدت 40 سال از عمر 66 ساله‌شان در زندان و اسارت گذشته بود و از نظر جسمی ضعیف و سالخورده بودند؛ با این وجود، بی‌اعتنا به راحت و آسایش خود و بی‌توجه به سختی‌های موجود، سفری را آغاز کردند که مدت 3 سال به طول انجامید و ایشان را به 9 کشور در 3 قاره جهان رسانید.

پیام حضرت عبدالبهاء در طی سفرهایشان اعلان فرارسیدن عصر یگانگی و وحدت نوع بشر بود. برای اولین بار یک ایرانی و یک شرقی، نه به عنوان مصرف‌کنندۀ فرهنگِ غرب، بلکه به عنوان پیام‌آور فرهنگِ صلح، یگانگی و آزادی به این سرزمین‌ها قدم می‌گذاشت. اهمیت این سفرها را با در نظر گرفتن بستر تاریخی و فرهنگی اوایل قرن بیستم، بیشتر می‌توان در نظر آورد. در زمانی که پیشرفت سریع فن‌آوری، اقتصاد و قدرت نظامی در اروپا باعث شده بود غرب به عنوان مرکز آزادی و شرق مرکز جاهلیت و سنت‌پرستی تصور گردد، حضرت عبدالبهاء به عنوان سفیر صلح و همبستگی جهانی به غرب سفر نمودند تا با دفاع از شرافت انسان، حقوق بشر و عدالت اجتماعی، شرق و غرب را هر دو به بازسازی ارزش‌ها و باورهای‌شان دعوت کنند.

حضرت عبدالبهاء پس از تَرک حیفا به مقصد مصر، یک سال در این کشور اقامت نمودند. فضای به نسبت آزاد و جهان‌بینی‌ای که آن وقت در قاهره و اسکندریه حاکم بود اجازه می‌داد که روحانیون بلند‌پایۀ مسلمان سُنی، وکلای پارلمان، صاحب منصبان اداری و اشراف با حضرت عبدالبهاء به بحث و گفتگو بپردازند. همچنین روزنامه‌نگاران سرشناس مطبوعات عربی فرصت یافتند که دریافتشان از آئین بهائی را از غبار تعصباتی که از ایران و استانبول سرچشمه می‌گرفت پاک کنند و به طور مستقل و آزادانه دربارۀ آئین بهائی تحقیق نمایند.

در اواخر تابستان 1290 ه.ش. (1911 میلادی)، حضرت عبدالبهاء از طریق دریا راهی اروپا شدند. در 10 سپتامبر 1911 از تریبون کلیسای معبد شهر در لندن بود که ایشان برای اولین بار در زندگی‌شان سخنرانی عمومی ایراد نمودند: «روز وحدت عالم بشر است و اتحاد جمیع ملل. تعصبات، مورث (نتیجه) جهالت بود و اساس ضِدیتِ بشر. خداوند این روزِ فیروز را محقق فرمود. عَنقریب (به زودی) وحدت عالم انسانی در قُطب آفاق موج زند. جدال و نزاع نماند. صبحِ صلحِ اکبر بدرخشد. جهان، جهان تازه شود و جمیع بشر برادران گردند.»

اقامت یک ماهۀ ایشان در لندن سراسر به فعالیت و برنامه‌هایی برای ترویج تعالیم حضرت بهاءالله و کاربرد آنها در مسائل و مشکلات معاصر از طریق سخنرانی‌های عمومی، ملاقات‌هایی با رسانه‌ها و مطبوعات و مصاحبه‌های فردی اختصاص یافت. در بهار 1291 ه.ش. (1912 میلادی)، برای سفری 9 ماهه عازم ایالات متحده آمریکا و کانادا شدند، از شرق تا غرب این قاره را پیمودند و در بیش از 40 شهر و گاهی بیش از دو بار در هر شهر برای مخاطبانی از هر قشر و گروه به ایراد سخنرانی پرداختند. در اواخر پاییز آن سال، به انگلستان برگشته و در اوایل زمستان 1291 ه.ش. (1913میلادی) عازم فرانسه شدند و پس از سفر به آلمان، لهستان و اتریش، در اردیبهشت ماه (ماه مه) به مصر بازگشته و در نهایت در 14 آذر 1292 ه.ش. (5 دسامبر 1913 میلادی) وارد حیفا شدند.