حضرت عبدالبهاء پسر ارشد حضرت بهاءالله، که پس از درگذشت ایشان اداره و هدایت جامعهٔ بهائی را بر عهده داشتند، در 7 آذر 1300 ه.ش. (1921 میلادی) در سن 77 سالگی چشم از این عالم فروبستند. ایشان به عنوان مروّج اصلی آئین بهائی، پرچمدار عدالت اجتماعی و سفیر صلح جهانی شناخته می‌شدند. خصائص اخلاقی فوق‌العاده، دانش و زندگی سراسر خدمت‌ ایشان به عالم بشریت، نمونۀ زنده‌ای از تعالیم حضرت بهاءالله را در عمل فراهم می‌آورد و ایشان را در نظر آشنا و بیگانه به سرمشق و الگویی جاودانه بدل نموده است.

در مراسم خاکسپاری ایشان، بیش از ده هزار نفر از هر دین و عقیده و مرامی حضور داشتند، حاضران با عباراتی همچون «شاهراه حقیقت»، «رکن صلح» و نمادی از «روشنی و عظمت» از ایشان تجلیل و تحسین کردند، ایشان اما خود را بیش از هر چیز، خادم و بندۀ حضرت بهاءالله می‌دانستند: «نام من عبدالبهاءست، صفت من عبدالبهاءست. حقیقت من عبدالبهاءست، نَعت (صفت) من عبدالبهاءست… نه اسمی دارد نه لقبی. نه ذکری خواهد نه نَعتی جز عبدالبهاء. این است آرزوی من. این است اعظم آمال (آرزوی) من. این است حیات ابدی من. این است عزت سَرمدی من.»

میراث معنوی حضرت عبدالبهاء البته متعلق به همه جهانیان است اما مفهوم و مقتضیاتی مخصوص برای هموطنان‌شان دارد. آنچه در اینجا آمده است کوشش مختصری است برای آشنا نمودن شما با زندگی و خدمات حضرت عبدالبهاء.