از شمار اندکی که پیام حضرت باب را شنیدند، از جمع پیروان مشتاق حضرت بهاءالله در شهرها و روستاهای ایران در قرن نوزدهم میلادی تا بهائیانی که امروزه در بیش از صد هزار نقطه در تمامی کشورها و سرزمین‌های عالم ساکنند و گروه‌های متنوع قومی، فرهنگی و اجتماعی از پیش‌زمینه‌های دینی گوناگون را شامل می‌شوند، جامعۀ جهانی بهائی به تدریج قدم به عرصۀ وجود نهاده و مسیری طولانی را در شکل‌گیری خود طی کرده است.

اکنون این جامعۀ جهانی از جوامع محلی پویا و فعالی در سراسر دنیا تشکیل شده است؛ جوامعی که آغوششان به روی همگان باز است. بهائیان و تمام کسانی که در آثار و تعالیم حضرت بهاءالله بینشی نسبت به حصول آینده‌ای سراسر صلح و آرامش برای نوع بشر یافته‌اند، خود را به عنوان اعضای یک نژادِ واحد بشری می‌بینند. آنان در هر کجا که ساکنند در تعهدشان نسبت به بینش‌ حضرت بهاءالله دربارۀ چگونگی مشارکت در ساختن تمدنی جهانی، یک دل و یک زبان هستند.

وحدتی که در میان اعضای متنوع این جامعۀ جهانی به چشم می‌خورد ناشی از یکسان‌سازی و تلاش برای از میان بردن تفاوت‌های قومی، فرهنگی، اجتماعی و… نیست. جامعۀ بهائی کثرت و تنوع را ارج می‌‌نهد و آن را عامل غنا و زیبایی خانوادۀ انسانی می‌داند، همان طور که در موسیقی از هماهنگی و در کنار هم قرار گرفتن نُت‌ها و اصوات گوناگون، آهنگی گوش‌نواز شکل می‌گیرد. حضرت عبدالبهاء تنوع را چنین ارج می‌نهند:«چون به گلستان درآئیم، ملاحظه نمائیم که این گل‌های رنگارنگ چقدر جلوه دارد. اختلافِ الوان(رنگ‌ها)، زینت گلستان است. اگر یک رنگ باشد، جلوه ندارد…. اختلافِ الوان زینت عالم انسان است پس نباید سبب اختلاف گردد.»

حضرت بهاءالله تشریح می‌کنند در این عصرِ بلوغ جامعۀ انسانی دیگر نیازی به طبقۀ روحانیون و مجتهدان دینی نیست. بهائیان، امور جمعی خود را در سطوح مختلف محلی، ملی و بین‌المللی از طریق نهادهای (موسسات) انتخابی، بر مبنای اصل مشورت و بر اساس نظم اداریِ پویا و قابل گسترشی که توسط حضرت بهاءالله بنیان نهاده شده است اداره می‌کنند. بهائیان در وفاداری نسبت به این نظم نیز در سراسر جهان متحد و هم پیمانند.